Historia szkoły

Szkoła Podstawowa w Czarnej Dąbrówce rozpoczęła działalność 1 września 1947 roku w budynku usytuowanym przy szosie u wylotu ze wsi w kierunku Kartuz. Posiadała tylko dwie izby lekcyjne. Uczęszczało do niej 29 dzieci, a z powodu trudnej sytuacji lokalowej nauczanie odbywało się w klasach łączonych na dwie zmiany. Nauka odbywała się początkowo tylko w klasach I-IV. Od 1950 roku zwiększono stopień organizacyjny o jedną klasę. Kiedy od 1952 roku w okres obowiązku szkolnego zaczęły wchodzić roczniki dzieci urodzonych po wojnie, trudności organizacyjne placówki pogłębiły się. Problemu nie rozwiązało pozyskanie w 1953 roku trzeciej izby w budynku oddalonym o 800 metrów. Od 1957 roku zastosowano nauczanie rozdzielne, a od 1961 roku zgodnie z nową ustawą z dn. 15 lipca wydłużono obowiązek szkolny do ośmiu klas. Nauka odbywa się na dwie zmiany. W roku szkolnym 1963/64 wzrasta liczba uczniów, jest ich juz 166, pogarszają się warunki pracy.

W tej sytuacji społeczeństwo Czarnej Dąbrówki wystąpiło z postulatem budowy nowej szkoły.
2 października 1964 roku rozpoczęto budowę Szkoły Pomnika Tysiąclecia Państwa Polskiego w Czarnej Dąbrówce. Powołano Społeczny Komitet Budowy Szkoły. Oto członkowie komitetu: Stanisław Góźdź, Jan Midura, Marian Gralak, Józef Szłapak, Czesław dudka, Zofia Kwiatkowska, Stanisław Marcinkowski, Marian Kozicki, Wiktor Klejst.
29 sierpnia 1965 roku Szkoła Pomnik Tysiąclecia jako nr 1005 została oddana do użytku. Aktu otwarcia dokonał Przewodniczący Gromadzkiej Rady Narodowej Bolesław Fligiel i Dyrektor Szkoły Stanisław Góźdź. Nowy rok szkolny 1965/66 rozpoczęło 202 uczniów w nowych klasach wyposażonych w nowoczesny sprzęt i bogaty zestaw pomocy naukowych. Łącznie uzyskano 8 izb lekcyjnych, gabinet dyrektora, sekretariat, pomieszczenie na pokój nauczycielski, namiastkę sali gimnastycznej o wymiarach 7 m x 14 m, która była jednocześnie świetlicą, a później także stołówką, zaplecze kuchenne, kotłownię CO, sanitariaty. Szatnię stanowiły szafki na korytarzach. Szkołę „tysiaclatkę” wybudowano na miarę ówczesnych potrzeb. Według przyjętych prognoz miało się w niej uczyć około 130-150 dzieci.

W wyniku likwidacji szkoły w Jerzkowicach i Karwnie, uczniów tych szkół skierowano do tutejszej szkoły, która otrzymała status Zbiorczej Szkoły Gminnej. W tym czasie zapewniono pełną opiekę sześciolatkom w klasach „O” To wszystko spowodowało, że na przełomie lat 70/80 ilość uczniów podwoiła się i kształtowała w granicach 250-350. W ośmiu izbach lekcyjnych trudno było prowadzić zajęcia dla 16-18 oddziałów. Od roku szkolnego 1972/73 zastosowano nauczanie na dwie zmiany, a dla niektórych klas na trzy.
By usprawnić funkcjonowanie szkoły zamieniono gabinet dyrektora na izbę lekcyjną. Bardzo często funkcję dydaktyczną pełniła świetlica. Pogorszyły się warunki pracy administracji szkolnej. Nie spełniał wymogów pokój nauczycielski. Dzieci z zerówki uczyły się nawet w pomieszczeniach wynajętych, nawet piwnicznych.
Poprawę warunków pracy szkoły można było uzyskać tylko poprzez rozbudowę istniejącego obiektu i to tylko w czynie społecznym. Takiego przedsięwzięcia podjął się powołany w 1984 roku Społeczny Komitet Rozbudowy Szkoły w Czarnej Dąbrówce. Do jego powołania i podjęcia pierwszych decyzji walnie przyczynił się długoletni przewodniczący Komitetu Rodzicielskiego Pan Zenon Narloch. Finansowego wsparcia udzieliły zakłady rolne, gminna spółdzielnia, lasy państwowe. Wymienione instytucje swoim sprzętem wykonywały prace ziemne i usługi transportowe. Swoje wkłady z opodatkowania wnieśli nauczyciele i uczniowie. Koszt dokumentacji, wykopy oraz prace budowlane do stanu zerowego poniósł Komitet. W opracowanej dokumentacji przewidziano dobudowę skrzydła oraz sali gimnastycznej.
Najaktywniejsi członkowie Komitetu Rozbudowy: Jan Majkowski, Genowefa Pawlik, Waldemar Pawlik, Jan Ulinowicz, Zenon Narloch, Józef Chuderski, Józef Natkaniec, Halina Fink, Piotr Grygiel, Jan Ostrowski.
Po wielu trudnościach i zaangażowaniu nowych władz samorządowych na czele z Wójtem Janem Klasą i dyrektor szkoły mgr Haliny Hinc, dnia 1 września 1992 roku oddano do użytku nowe skrzydło budynku szkolnego. Szkoła otrzymała dodatkowo 8 izb lekcyjnych i szatnię. Równocześnie z rozbudowa trwały prace remontowo-adaptacyjne. Pozwoliło to na uzyskanie pomieszczeń administracyjnych, biblioteki i pokoju nauczycielskiego. Rozwiązano problem biura dyrektora szkoły i zaplecza stołówki.
Kolejnym etapem rozbudowy było oddanie 1 czerwca 1993 roku łącznika, który stanowi zaplecze sali gimnastycznej. Otrzymano przestronne pomieszczenie na świetlicę oraz zaplecze do sali.
Ostatnim etapem była budowa sali gimnastycznej. Do jej budowy przystąpiono jeszcze w 1993 roku, większość prac wykonali bezrobotni w ramach prac interwencyjnych. Sala o wymiarach: 33 x 15 x 6 m, jest przystosowana do gry w koszykówkę, siatkówkę, piłkę ręczną. Posiada 2 szatnie z natryskami i toaletami oraz pokój nauczyciela WF. Dnia 12 października 1994 roku została przekazana do użytku. Wybudowanie sali gimnastycznej było możliwe dzięki osobistemu zaangażowaniu Wójta Gminy P. Jana Klasy, zapobiegliwości dyrektor szkoły mgr Haliny Hinc i Nauczyciela wychowania fizycznego mgr Józefa Natkaniec.
Uroczystość otwarcia sali gimnastycznej była uroczystością całej gminy. Uczestniczyli w niej Wojewoda Kazimierz Klejna, Kurator Zygmunt Sadowski, Wójt Jan Klasa. Aktu poświęcenia dokonał Ks. Julian Wójtowicz. Na nowej sali odbył się mecz piłki ręcznej pomiędzy nauczycielami i pracownikami Urzędu Gminy.
[ze strony sołectwa Czarna Dąbrówka]

18 stycznia 1996 r. w efekcie starań Ks. Juliana Wójtowicza oraz dyrektor szkoły, pani Haliny Hinc szkole nadano imię oraz wręczono sztandar 27 Wołyńskiej Dywizji Piechoty AK.

Patron

27 Wołyńska Dywizja Piechoty Armii Krajowej (27 DP AK) –

wielka jednostka piechoty Armii Krajowej utworzona z sił Okręgu Wołyń w ramach Akcji „Burza”.

W marcu 1944 liczyła około 6000 żołnierzy.

Historia
Państwo: Polskie Państwo Podziemne
Sformowanie: 15 stycznia 1944
Rozformowanie: 25 lipca 1944
Nazwa wyróżniająca: Wołyńska

Dowódcy
Pierwszy: płk Kazimierz Damian Bąbiński „Luboń”
Ostatni: płk Jan Kotowicz „Twardy”

Działania zbrojne
II wojna światowa (Akcja Burza na Wołyniu)
W reakcji na rzeź wołyńską dowództwo Armii Krajowej podjęło decyzję o skierowaniu sił konspiracyjnych do walki z Ukraińską Powstańczą Armią. 20 lipca 1943 Komendant Okręgu Wołyńskiego AK wydał rozkaz powołania oddziałów partyzanckich, których celem miała być ochrona ludności polskiej przed UPA. Powstało 9 oddziałów: „Bomby”, „Drzazgi”, „Gzymsa”, „Jastrzębia”, „Korda”, „Piotrusia”, „Ryszarda”, „Sokoła” i „Strzemienia” liczących łącznie około 1200 żołnierzy. Drugą polską siłę bojową na Wołyniu stanowiły oddziały samoobrony w liczbie około 3600 ludzi stacjonujące w około stu placówkach. Żołnierze tych formacji stali się trzonem 27 Wołyńskiej Dywizji Piechoty AK.
4 stycznia 1944 wojska 1 Frontu Ukraińskiego Armii Czerwonej przekroczyły granicę ZSRR z Polską w rejonie Rokitna. W tej sytuacji dowództwo Okręgu AK Wołyń zdecydowało się przystąpić do realizacji planu „Burza” na Wołyniu. Komendant Okręgu Kazimierz Bąbiński „Luboń” planował stworzenie jednostki bojowej wielkości korpusu, której zadaniem byłaby walka z cofającymi się Niemcami i wystąpienie wobec Armii Czerwonej w roli gospodarza Wołynia.

Hymn szkoły
(na melodię pieśni „My, Pierwsza Brygada”)

1.Szkoła nam jak wierna łódź płynie,
Uczniowie my płyniemy nią.
Szkoła to nasz uczniowski los
Ze szkołą swą jesteśmy wciąż.

Refren 2x
Słupia i Łupawa
Dwie bliźniacze rzeki.
Na wskroś tu płyną wciąż
Z tą ziemią swój złączyły los.

2.Dziś tyle trudu, tyle uczenia
Dodaje sił „wołyński los”
Dużo radości, trochę swawoli,
Jesteśmy dumni ze szkoły swej.

Refren 2x
My z Czarnej Dąbrówki
Młodzi z podstawówki.
To z nią złączyliśmy
Swój przyszły los młodzieńczych lat.

3.Zwrotka instrumantalnie
Refren 2x

My…